Wie wordt de man van Pipi Langkous?

Gepakt en gezakt verliep de treinrit naar Eindhoven vrij vlekkeloos. Onderweg in de Nederlandse treinstations gaven we onze ogen de kost, zonder de netvliezen te overbelasten voor wat komen zou; Stockholm, het walhalla van de mooie blondines. Eerst dreigden we onze vlucht nog te missen toen een audi onze bus rakelings voorbijzoefde, de buschauffeur ons klemzette op een druk kruispunt en een praatje ging maken met de andere bestuurder. De eerste echte teleurstelling vond plaats op de vlieger zelf. Geen leger van blondines, dat ons zou begeleiden tot Stockholm. Bij mijn weten is Ricardo niet echt een Zweedse naam, en zeker ook geen vrouwelijke naam. Bummer. Hoewel minstens twee mensen van de crew, die naam droegen, besloten we elke steward zo aan te spreken. Strak in het pak en met de lederen handschoentjes. Zou het echt zo koud zijn in Zweden, wilden deze vriendelijke heren een extra handje toesteken of hadden ze te kampen met smetvrees? Omstreeks kwart na 4 landden we op zowat 100km van Stockholm. In een sneeuwwit decor, een stevige bries en alsof de nacht al was gevallen, moet een busrit van anderhalfuur ons in het centrum van Stockholm leiden. We hoopten meteen dat enkele plaatselijke schonen, weliswaar met hun blone haren, ons het licht in de donker zouden tonen, maar tevergeefs. Gelukkig ontmoetten we toch al één plaatselijke schone, Heidi waar we de nacht doorbrachten. Die avond verorberden we ons eerste typische Zweeds gerecht; Chinees buffet.

De nacht had uren geduurd. 's Morgens waande ik me in een kruising van een Indische tempel en een te fel verlichte kerstboom. Even schrikken als je zo wakker wordt. Of had ik me zorgen gemaakt over het budget dat na amper 3 uur Zweden al voor de helft geslinkt was? Op de gastvrijheid viel niets aan te merken. Ook het ontbijt: Yves' legendarische omelet met jawel knäckebröd, mocht er best zijn. We dropten daarna onze spullen in het hotel, zagen dat het best gezellig was hoewel de lobby veel weg had van een toonmodel uit de Ikea. Kleine kamers, waarbij de wandtv in het oog sprong, een sauna, fitnes en ontbijtbuffet konden ons wel bekoren. Net na de middag trokken we de stad in en spoelden we het onbijt weg met de nodige biertjes. Ah, echt vakantie. Zonder de tijd in de gaten te houden en nog niets van de stad gezien te hebben, was Stockholm alweer verdwenen in een gitzwart gat. Niet verwonderlijk dat de meeste zelfmoorden plaatsvinden in Scandinavië.

Op de derde dag kregen we eindelijk iets te zien van Stockholm. De stad is gelegen op verschillende eilanden, maar het echte centrum is allemaal op wandeltempo te verkennen. Het ene winkelcomplex wisselt de andere af, platenverzamelaars en filmliefhebbers komen er zeker aan hun trekken. In de voormiddag slenterden we de koninklijke route af om een eerste indruk te krijgen van de stad. De stad maakte nog steeds deel uit van een wit decor. Net na de middag bleven we even hangen in één van Europa's meest bekende platenshops: Pet Sounds. Even via de winkelstraat naar het oude stadsgedeelte, Gamle Stan, dat al volledig in de kerstsfeer ondergedompeld was, om er opnieuw Zweeds te eten bij een rasechte Italiaan. De nacht werd doorgebracht in een typische rockbar waar de pintjes aan democratische prijzen te verkrijgen waren. We maakten kennis met de speciale mode, de ongelooflijke piercings, en misschien wel de meest lelijke mensen van Stockholm. Door het rookverbod in heel Zweden, moeten mensen buiten in de koude staan roken. De geschikte manier om je sociale contacten bij te schaven. De luieriken onder de Zweden gebruiken eerder Schnüs; een soort tabaktablettendie ze onder hun lip stoppen om zo aan hun nicotineshot te komen.

De vierde dag was het vooral de metro die het werk deed. We bezochten een achterwijk van Stockholm, het plaatselijke voetbalstadion en een ijshockeypiste. 's Namiddags probeerde ik me een keer op z'n Zweeds uit te drukken. In de Subway bestelde ik broodjes met kutballen, maar niet onbegrijpelijk werd ik een beetje vreemd aangestaard. Ik besloot de kutböllar dan maar voortaan gewoon bij ons in de Ikea te kopen. Toch ook even tijd voor cultuur. We bezochten het National Museet, met een tentoonstelling over visueel bedrog, moderne kunst in Zweden doorheen de eeuwen heen, en zalen met de nadruk op het impressionisme. Genoeg serieus gedaan en een goede steack om dit te verteren. De nacht werd ingedoken met een bezoek aan de Absolut Icebar, de trekpleister van deze trendy stad. Voor ongeveer 20 euro krijg je een cocktail op basis van Absolut vodka. Je wordt omgekleed tot een eskimo, en betreed een grote iglo waar het constant -5 graden is. Een barman, die meer wegheeft van een gigantische menselijke pinguïn, bezorgt je je drankje in vierkante glazen die wegsmelten. Gelukkig was on drankje eerder op. Het wemelde er van de Hollanders, en die hadden ondertussen ook ons hotel ingepalmd. Nog een sauna midden in de nacht om de dag af te sluiten.

Op zaterdag komt de stad tot leven. In de winkels krioelt het van het volk, bars zitten uitgelaten vol en de metro biedt geen enkele zitplaats meer. We namen de metro tot één van de buitenwijken van Stockholm om er het strand te gaan opzoeken, maar weinig strand te bekennen. Terechtgekomen in één van de sloppenwijken van Stockholm, besloten we maar rechtsomkeer te maken. In de namiddag kochten we eerst de nodige souveniers en spraken we opnieuw af met de plaatselijke gidsen. We bezochten nog het Vasamuseet, waar de Vasa ligt. Dit oorlogschip werd in de 17e eeuw gebouwd, maar al op haar eerste reis raakte het niet veel verder dan een paar 100 meter uit de Stockholmse haven. Nu hebben ze het schip van de bodem gehaald en sinds enkele jaren ten toon gesteld. Tussen kwart na 5 en 6 uur 's avonds pikten we nog enkel rollercoasters mee in Tivoli, een groot familiepark. Omgeven door de duizenden lichtjes, mijn maaginhoud reeds in de keel, was het eens de moeite waard om dit midden in de winter mee te maken. Na het laatste avondmaal, spendeerden we samen met enkele biertjes de laatste nacht in Heidi's flat.

Zondag werd er duchtig nagekaart in Eindhoven bij een kroketje uit de muur en een patatje oorlog. Iedereen had wellicht avontuurlijke verhalen willen horen over de plaatselijke Zweedse schoonheden, maar achteraf bekeken kan ik toch stellen dat die fabeltjes zwaar overdreven zijn. Om eerlijk te zijn liepen er op de treinstations van Dordrecht en Eindhoven mooiere exemplaren rond dan in Stockholm. Om terug te komen op het ideale beeld van de mooie Zweedse blondine, kan ik toch eerlijk zeggen dat de brunettes beter meevielen. tegen alle verwachtingen in waren de Zweden in het algemeen meer terughoudender dan verwacht. Lag het misschien aan ons of...De eerste dagen werden we van kop tot teen gekeurd, bestaard en besproken. Leuk om zien hoe je het onderwerp ben tijdens gesprekken in en buiten de metro. Als je een beetje Zweeds verstaat, is dat leuk meegenomen. Verder is Stockholm een uiterst mooie stad. Een trendy stad, die ecomische en culturele perspectieven biedt. Op gebied van design en shoppen, kom je echt aan je trekken. En om voor eens en voor altijd de kop in te drukken met die fabel dat het leven er zoveel duurder is...wie niet te luxueus wil leven, geeft er geen cent meer uit dan bij ons, tenzij je je drankjes van 20 euro kan veroorloven! Al bij al kan je de stad perfect op 3 dagen bezoeken en kan ik ze ten zeerste aanraden.

Mediawatcher: de Italiaanse droom

Vanavond pakt VTM uit met de"Italiaanse droom". Denk kortweg aan The Block en Mijn Restaurant, neem een buitenlandse locatie et voilà de format voor deze nieuwe reeks. Onder nauwlettend oog van Francesca Vanthielen zullen zes Belgische koppels de komende weken strijden voor hun ultieme droom. In een pittoresk Italiaans dorpje hopen zij aan het einde van de rit hun B&B te mogen openen. De koppels moeten de bed en breakfast renoveren, de Italiaanse taal machtig worden en zichzelf integreren in het dorp. Geen makkelijke opdracht want wekelijks wordt één van de koppels op basis van de inzet, en de daaruit afgeleide scores, en na beraad van de dorpsraad uit de wedstrijd gegooid. Het overblijvende koppel wordt later op het seizoen de trotse eigenaar van de B&B.

Het is nog maar eens een rip-off van een Nederlandse format, dat reeds afgelopen voorjaar te bezichtigen was op de Nederlandse televisie. Bewijs van originaliteit op de Belgische teevee. Het Nederlandse koppel, dat als winnaar uit de bus kwam, houdt het ondertussen al voor bekeken. Vanaf vanavond kunnen we dus kijken, welk koppel tussen de spaghettislierten door, aan het langste eind zal trekken.

The Streets in concet

Wat krijg je als je een heese Britse rapper, een baard van zeven weken, kapot schoeisel en een pracht van locatie bij mekaar optelt? Jup inderdaad The Streets in de Hallen van Schaarbeek voor het laatste concert van de toernee. Mike Skinner, duidelijk vermoeid en zoekende naar een fles Jagermeister, kwam er zijn laatste nieuwe album "Everything is borrowed" voorstellen op donderdag 21 november. Een uitverkochte zaal, die wat op zijn honger bleef zitten na een matig voorprogramma, kwam helemaal los bij het zien van Skinner. Om even terug te komen op het voorprogramma: King Lee, met oude bekende "L'Enfant Pavé", ex-Starflam, kreeg het publiek niet echt warm. L'Enfant Pavé, ooit nog onderwerp geweest voor een schoolinterview, is de zoveelste die solo probeert te gaan na de glorieperiode bij Starflam.

Maar even terug naar Skinner. Een vermoeide rapper, met iet of wat stemproblemen, was naar Schaarbeek afgezakt om een feestje te bouwen. Alle nummer passeerden de revue: van het nieuwe gospelachtige 'Heaven for the weather" tot het rauwe "Dry your eyes". Een optreden met weinig franjes, doch had dr Skinner weinig moeite het publiek naar zijn hand te zetten. All left shoes in the air en het crowdsurfen waren enkele andere legendarische concertmomenten. Skinner bleef op elk moment van deze gig zichzelf en pompte, ondanks het laaste optreden van de tour, al de overgebleven energie door de mic. Net die overgave maakte van dit optreden één van de beteren die ik ooit mocht aanschouwen.

Hijos de puta:Maradona bondscoach Argentinië

Een dag voor zijn 48-jarige verjaardag kreeg Diego Armando Maradona een heel mooi geschenk. Hij werd een contract aangeboden om bondscoach van de Argentijnse nationale 11 te worden. Pluisje droomde er altijd al van om selectieheer van zijn land te worden. De keuze van Maradona werd in eigen land betwist. De fans hopen dat hij 22 jaar na datum opnieuw de redder van de natie kan worden. Toen bezorgde hij als voetballer bijna in zijn eentje de wereldbeker aan zijn land, nu hoopt hij Argentinië voor het WK in 2010 te plaatsen. Toch gaan er een aantal beperkingen gemoeid met de aanstelling van Maradona. Zo wordt hij liever niet gezien in enkele Aziatische landen zoals Japan en mag hij wegen geschillen met de fiscus geen voet meer zetten op Italiaanse bodem. Vriendschappelijke partijen die er dus niet snel zitten aan te komen. Of Maradona zal lukken in zijn trainersexamen is nog maar zeer de vraag. In eigen land ging hij de uitdaging bij enkele kleinere clubs al eens aan, maar telkens met weinig succes. Als geen ander weet Maradona hoe hij spelers moet oppeppen. Zijn explosieve karakter zal hem alle eer aandoen. De vraag blijft of hij tijdens de rust zijn spelers de gebruikelijke sinaasappels serveert ofdat hij hen misschien een lijntje coke toedient?

De eerste test was alvast succesvol. Gisteren wist de Argentijnse nationale selectie een zuinige overwinning vast te leggen op Schotse bodem. Rodriguez zorgde voor het enige doelpunt. Maradona dolde de dagen ervoor wat met de media en de dag na de wedstrijd circuleerde de oppepwijze van Don Diego in tal van geschreven Spaanse media. Niet de door mij hierboven opgegeven middelen, maar zowel in het hotel als vlak voor de wedstrijd schreeuwde hij zijn spelers toe met de gebruikelijke 'Hijos de puta' of gewoonweg hoerenzonen. Misschien een tip voor de trainers van eersteklasseclubs hier in België?

Foto: De Morgen

Racing rolt ratten op

Weken van tevoren stond GBA-Racing Mechelen aangegeven als een titanenstrijd tussen twee vergane gloriën uit het Belgische voetbal. Beide ploegen zijn geen vreemden voor elkaar en rasechte supporters dachten bij de loting nostalgisch terug aan de harde wedstrijden destijds in derde klasse toen GBA gewoon nog den Béérschot was. Back to the 90's zou je kunnen zeggen...

Anno 2008 is er bij beide clubs veel veranderd. GBA is niet meer dan een fusieploeg, dat voor de bekermatch in een sportieve malaise verkeerde. Een bekerwedstrijd, voor eigen volk, én tegen slechts een derdeklasser, moest niet meer dan een verplicht nummertje worden. Racing Mechelen probeert al 15 seizoenen uit het dal, dat derde klasse heet, te kruipen en hoopt af en toe eens te stunten. GBA mocht dan wel in de hoek zitten waar de klappen vielen, groen-wit stond er geen seconde bij stil dat er ook maar iets te rapen viel op het veld van de eersteklasser. Een colonne van twaalf bussen dacht daar anders over. Vanuit het Mechelse vetrokken zowat 1200 supporters richting het Kiel. Onder politiebegleiding en strikte veiligheidsnormen, betrad het Mechelse legioen zowat 45 minuten voor aftrap een kil en verlaten Kiel.

GBA had voor eigen volk wat goed te maken, en begon dan ook gretig aan de partij. Met vier spitsen koos Van Veldhoven resoluut voor de aanval. De ratten overrompelden waarachtig het Mechselse middenveld en gedurende de eerste twintig minuten was de groen-witte zestien een ware schiettent. Heel veel druk en vooral gapende flanken gaven GBA duidelijk de bovenhand in deze partij. De bal wilde er echter niet in. Een hand gemiste kansen en vooral een goed keepende Clepkens behoedden Racing voor een achterstand. De Antwerpse storm leek even te gaan liggen en groen-wit, dat amper met 1 spits speelde, stak de neus even aan het venster. Op het half uur lobde Claessens de bal eerst nog naast het doel, maar tien minuten voor de rust was het raak. Een afgeweken bal kwam terecht bij Verstraeten, die de bal onder Proto schoof. Het hek was van de dam en meer dan duizend uitzinnige Racingsupporters gingen door het dolle heen. Nog meer ongeloof bij de aanwezigen toen vlak voor het rustsignaal Calicchio de 0-2 op het bord zette. Gelukkig voor heel GBA werd dat doelpunt afgekeurd wegens buitenspel.

GBA kwam ook aangeslagen uit de kleedkamer. De ratten waren onmachtig om iets aan de achterstand te doen. In tegenstelling tot de eerste twintig minuten van de partij, wist GBA nu geen vuist meer te maken. Racing counterde rustig verder en vergrootte de voorsprong vijf minuten na de pauze. Caliccho glipte door de buitenspelval en graaide zijn doelpuntje dan toch mee. Rood van schaamte begon GBA aan de remonte. Vandenbergh zorgde even later voor de aansluitingstreffer: 1-2. Sommigen zagen de bui al hangen toen ze de Antwerpenaren opnieuw de bovenhand zagen nemen. Het verwachte haasje-over effect bleef uit en het was wederom tot groot ongeloof Racing Mechelen dat de score aandikte. Augusto da Silva maakte er een kwartier voor het einde 1-3 van. Soms kunnen vijftien minuten in voetbal heel lang duren en van zekerheid was er absoluut geen sprake in de Mechelse rangen. Als Claessens voor een leeg doel het leer nog in het zijnet werkte, greep menig Racinger zichzelf in het haar. GBA kon geen stempel meer drukken en ploeterde onder luid boe-geroep van de thuisaanhang naar het einde van de partij toe. Minuten tikten weg, maar in de slotminuut zorgde uitblinker da Silva voor het orgelpunt. Met een plaatsbal legde hij de eindcijfers 1-4 vast en werd de viering van de stunt ingeleid. De meegereisde supporters wisten met hun blijdschap geen blijf. Onder groot jolijt vertrok de caravan Mechelse bussen opnieuw huiswaarts, waar de overwinning werd doorgeveird tot de avond erna.

*Vandaag werd ook bekendgemaakt dat GBA-trainer Harm van Veldhoven ontslag genomen heeft na de blamage.

**edit 21/11/2008: Vandaag werd er geloot voor de 1/8e finales van de beker van België. Racing Mechelen lootte in eigen huis eersteklasser Zulte Waregem. Ongetwijfeld wordt dat geen hapklare brok. De Westvlamingen komen op 14 januari a.s. naar het OvK. In de beker is alles mogelijk, maar mocht groen-wit er toch in slagen de volgende ronde te halen, dan wacht er misschien een lokale derby tegen Lierse.

Filmfestival van Gent

Van 7 tot en met 18 oktober loopt in Gent de 35ste editie van het filmfestival. Ook dit jaar wordt er weer heel wat mooi volk verwacht op de rode loper en zullen tal van films meedingen voor de hoofdprijs. Het aanbod is zo uiteenlopend, dat het haast moeilijk wordt om te kiezen. Meer info over de deelnemende en vertoondefims vind je terug op http://www.filmfestival.be/, mar in dit bericht selecteerde ik alvast 5 films, die naar mijn mening de moeite waard zijn om te gaan bekijken.

1) Vicky Cristina Barcelona
Deze prent van Woody Allen was niet alleen de opener van het filmfestival, het verhaal speelt zich af in Barcelona net toevallig één van mijn meest favo steden. Twee jonge Amerikaanse vrouwen, Vicky en Cristina, gan hun familie in Spanje opzoeken en ontmoeten er de Spaanse schilder Juan Antonio en diens ex-vrouw Maria Elena. Wat volgt is een grappige lichtzinnige film waarin alle aspecten van liefde en verdriet worden blootgelegd. Woody Allen is doorgaans niet mijn meest favoriete regisseur. Toch blijft deze film het bekijken waard. De cast is om duimen en vingers van af te likken. Hoofdrollen zijn weggelegd voor Javier Bardem, Scarlett Johansson en Penélope Cruz. Wie net zoals ik geen Allen-fan is, kan zich misschioen toch laten overhalen door de kusscènedie La-Cruz en miss Johansson voor hun rekening nemen.

2) Linha da Passe
Het betere regisseurwerk is, net zoals in deze fim, afkomstig van Walter Salles. Deze Zuid-Amerikaan staat bekend van pareltjes als "Central Station", "The Motorcycle Diaries", "Dark Water", een stukje in "Paris Je t'Aime" en vuurt nu "Linha da passe" af op het Belgische filmpubliek. In deze film worden opnieuw de maatschappelijke problemen in Brazilië geschetst. Het verhaal speelt zich af in São Paulo, waar vier jonge vaderloze broers zich een weg proberen te banen in het dagelijkse leven. De film toont nogmaals hoe weinig mogelijkheden jonge Brazilianen hebben.

3) Fear Me Not
Deze Deense film uit het post-Dogma tijdperk, in vervlogen studietijden nog een onderwerp van ondergetekende blogger, is van de hand van Kristian Levring. Met deze film "Fear Me Not" heeft hij een hedendaagse Dr. Jekyll and Mr. Hyde gemaakt waarin een 42-jarige arts zich terugtrekt maar al snel overstelpt wordt door donkere gedachten. Acteurs zoals Ulrich Thomsen en Paprika Steen, die beiden furore maakten in tal van Dogmafilms, passeren de revue en laten je terug mijmeren naar één van 's werelds meest invloedrijke filmstijlen.

4) The Burning Plain
Guillermo Arriaga is niet meteen een naam die bij velen een belletje doet rinkelen. Deze 50-jarige Mexicaanse scenarist krijgt al veel meer betekenis als ik jullie vertel dat hij naast Alejandro González Iñárritu meewerkte aan " Babel", "21 Grams" en "Amores Perros" alsook aan "The Three Burials of Melquiades Estrada" van Tommy Lee Jones. Nu dingt hij zelf naar de titel van regisseur met "The Burning Plain", waarin hij aan de hand van een puzzelstructuur en met de hulp van Kim Basinger en Charlize Theron een prachtprent neerzette.

5) Somers Town
De Britse cinema zit de laatste tijden terug in de lift. Shane Meadows, regisseur van deze prent, is iemand om in de gaten te houden. Nu wordt hijal beschouwd als de nieuwe Ken Loach en bracht eerder al "24 7: Twenty Four Seven" en "This is England" uit. In "Somers Town" schetst hij het leven van twee rondhangende Londense tieners die hun tijd doden met bedrog, vertier en rokkenjagen. beslist een aanrader!

Rock Ternat

Vrijdag 11 en zaterdag 12 oktober vindt "Rock Ternat" plaats. Dit moet zowat het laatste Belgische festival zijn. Het is de traditionele afsluiter van een lange zomer aan festivals. De line-up voor vrijdag ziet er alvast veelbelovend uit: de Jeugd van tegenwoordig, A Band, Arsenal, The Subs en Etienne de Crécy. Verwacht jullie alvast maar aan een sfeerverslag want julie festivalreporter zal vrijdagavond ter plekke de sfeer gaan opsnuiven.
Meer info: www.rockternat.be

Brel, jawel!

Vandaag is het exact 30 jaar geleden dat de chansonnier Jacques Brel de strijd tegen longkanker verloor in het Parijse ziekenhuis van Bobigny. Brel zag het daglicht op 8 april 1929 te Schaarbeek, maar zet voor het eerst voet aan wal in Parijs in het jaar '53 op uitnodiging van een plaatselijke talentenjager. De eerste successen bleven uit, ook na Brels' eerste optreden in de "Olympia", de Parijse muziektempel bij uitstek. In 1956 neemt Brel "Quand on n'a que l'amour" op in Parijs. De rest is geschiedenis. Brel speelt keer na keer de zalen plat en krijgt in 1966 tijdens zijn zoveelste concert in de Olympia een staande ovatie van wel 20 minuten, een nog nooit eerder vertoond feit in de muziekgeschiedenis. Een jaar later, op het hoogtepunt van zijn muzikale carrière, neemt de Belg afscheid van het podium en wil hij meer tijd wijden aan reizen en films.

De chansonnier zat midden jaren zeventig aan zowat 4 pakjes Gitanes per dag en die begonnen hun tol te eisen. Op 9 oktober overleed Brel dan ook aan longkanker. Niettemin bleef de Belg een voorbeeld en idool voor tal van artiesten. In alle muziekgenres vind je wel iets terug van Brel en diens teksten. Brel was graag gezien en werd dan ook niet voor niets in 2005 door de Franstalige Belgen verkozen tot grootste Belg aller tijden.

Foto: http://www.zycopolis.com/

Team Ambiance: Eerste punt binnen

Team Ambiance 6-Schietlood 6
De derde seizoenswedstrijd van de nog prille competitie werkte Team Ambiance in eigen huis af tegen Schietlood, een ploeg uit de onderste regionen van het klassement. Danny, Bjorn, Arne, Aldo, Kevin en Tom waren op het appel voor dit belangrijk treffen. De bezoekers, die hun doelpuntensaldo tegen hadden, waren niet naar Leest afgezakt om zich in te houden. Dit werd al snel duidelijk toen Schietlood halverwege de eerste helft op voorsprong klom. Team Ambiance liet de kopjes niet hangen en kwam snel langszij door Aldo, die de bal op een presenteerblaadje kreeg van Arne. TA klom voor het rustsignaal nog op voorsprong na een individuele actie van Kevin. Door een bos van spelers devieerde hij de bal nog voorbij een machteloze doelman.

De tweede helft had veel weg van een achtervolgingsrace. Schietlood leek, door het gebrek aan wisselspelers bij de thuisploeg, de bovenhand te krijgen op conditioneel vlak. Dat leverde al snel een 2-3 voorsprong op. Aldo bracht de bordjes via een afstandsschot weer gelijk. De bezoekers kwamen vervolgens op knullige manier opnieuw op voorsprong. Het verdubbelde de voorsprong zelfs wanneer de bal via de voet van Aldo in eigen doel belandde. Schietlood dacht dat de overwinning al op zak was. Team Ambiance zag de bui al hangen, maar vechtte op karakter terug. Kevin bediende eerst Aldo en stuurde vervolgens Arne in het straatje en die had de bal maar onder de grijpende doelman te schuiven. Net voor tijd en met een 5-5 gelijke stand op het bord werd de wedstrijd wat grimmiger. Kleine foutjes en onsportief gedrag maakten van de slotminuten nog een ware thriller. Het leek een happy end te worden voor Team Ambiance wanneer Aldo, na een individuele actie, zijn vierde doelpunt van de avond tegen de touwen prikte. De wedstrijd draaide nog uit op een nachtmerrie toen de zoveelste defensieve blunder Schietlood de kans bood een punt uit de brand te slepen.

Na twee opeenvolgende nederlagen behaalde Team Ambiance dus haar eerste puntje. Achteraf heerste er toch een beetje ontgoocheling in de kleedkamer. Lang kan de ploeg niet stilstaan bij dit gelijke spel want volgende week wacht met Racing Eppegem opnieuw een directe concurrent.

Brico Film Days

Fortis heeft de fakkel doorgegeven aan doe-het-zelf zaak Brico, die je op 28, 29 en 30 september 2008 in heel wat Belgische bioscoopzalen uitnodigt om tegen 3 euro een film mee te pikken. Brico viert hiermee haar 35ste verjaardag en pakt zelfs uit met een aantal avant-premières die tijdens deze Brico Film Days op het grote publiek los gelaten worden:

Angus, thongs, and perfect Snogging
Burn after Reading
Death Race
Eagle Eye
Hellboy 2: The Golden Army
Mes Stars et Mois
Tropic Thunder

Meer info over de films en de deenemende zalen kan je terugvinden op: www.filmdays.be/ .